02 april - Page : Rainbow Bridge - Water Holes Canyon

Foto van de website van de National Park Service

Klik hier voor foto's van Rainbow Bridge - Lake Powell

Klik hier voor foto's van Water Holes Slot Canyon

Vandaag vroeg uit de veren voor een boottocht over Lake Powell naar Rainbow Bridge vermits de boot al om 7u30 vertrok.
We gaan aan boord van een comfortabele boot die nog niet voor de helft volgeboekt is.  We hebben dus heel wat vrijheid om te staan en zitten waar we willen.

We zien ook eens de Glen Canyon dam van de andere kant.

En voor de rest is het puur genieten aan dek van een heerlijk zonnetje, nippend aan een kopje koffie en glijdend over het kalme Lake Powell...

Na zowat 2u varen komen we nog langs een mini-bridge...

...om dan helemaal in de buurt van onze bestemming te komen...

We meren aan om 10u15u en na een korte, makkelijke wandeling van zo'n half uurtje komen we bij Rainbow Bridge. Deze natuurlijke brug met een hoogte van 75m, spanwijdte van 72m, dikte van 14m en een breedte van 10m werd lange tijd beschouwd als de grootste natuurlijke boog in de wereld.  In die zin staat ze trouwens ook vermeld in het Guinness World Record Book van 2008.  Meer recente metingen via lasertechnologie hebben echter bovenstaande, kleinere, afmetingen opgeleverd waardoor ze nu officieel op de 8e plaats terecht komt in de wereldranglijst (aangevoerd door Fairy Bridge in China).
De brug vormt een heiligdom voor de Navajo-indianen en mag daardoor niet beklommen worden.  Er mag ook niet gewandeld worden onder de brug en huisdieren zijn er niet toegelaten.

Na anderhalf uur worden we opnieuw op de boot verwacht voor de terugvaart.  Die biedt door de steeds dikker wordende wolken bijzonder mooie fotomogelijkheden.

Om 14u leggen we opnieuw aan bij Lake Powell Resort.  We hebben er iets langer aan gevaren dan normaal, dit door de lage waterstand van Lake Powell waardoor ze een bepaalde doorgang niet kunnen gebruiken. We lopen nog even binnen in het Glen Canyon Dam Visitor Center om de laatste update te krijgen over de weg naar Alstrom Point.  We waren van plan om die vanavond te doen, maar eigenlijk waren we al van mening veranderd door de dreigende onweerswolken, daar willen we absoluut niet in terecht komen met nog heel wat kilometers dirt road voor de boeg.  Alstrom Point zal dus uitgesteld worden tot een volgende reis in de regio.

Doordat de boottocht wat langer geduurd had dan voorzien, en door die dreigende lucht dienden we onze planning een beetje aan te passen en we besloten om naar Water Holes Slot Canyon te gaan.  Daarvoor haalden we eerst een permit bij de Navajo-indianen en trokken zuidwaarts via de 89 naar de parking van de trail.  De 89 South is eigenlijk al direct ten zuiden van Page afgesloten omwille van een rockslide, enkele weken geleden, waardoor zo'n 100m volledig verdwenen is (vorig jaar stonden we precies op die plaats foto's te nemen van de vallei...). Horseshoe Bend is zonder probleem bereikbaar maar om verder te rijden heb je een permit nodig zoals wij die hadden.


De canyon bestaat eigenlijk uit twee delen, het makkelijk toegankelijke upstream gedeelte (ingang aan de oostzijde van het viaduct) en het heel wat lastigere downstream gedeelte dat eigenlijk enkel maar bedoeld is voor ervaren canyoneers (ingang aan de westzijde van het viaduct).
Wij hebben ons uiteraard beperkt tot het makkelijkste deel.
Eerst kijken we nog eens onder het viaduct waar al jaren een autowrak tussen de rotsen zou moeten geklemd zitten.  De tand des tijds heeft echter niet veel meer overgelaten van de bolide en het weinige wat er nog van rest ligt als een hoopje schroot op de bodem van de canyon.

Het is een heel mooie slot canyon waar je zo goed als altijd helemaal alleen bent...helemaal onze dada dus...
Een gemakkelijk canyon is het niet, er dient nogal wat geklauterd te worden en de doorgangen zijn soms amper breed genoeg om er met de rugzak door te kunnen.  Maar die stilte en die structuren zijn echt indrukwekkend...
Een impressie...

Ineens staan we voor een onoverkoombare hindernis : de wand waar we zouden op moeten is veel te hoog zonder extra uitrusting.  Er zijn wel (kleine) gaten in de muur gemaakt maar die zijn veel te klein om de tippen van onze schoenen in te zetten en bovendien reiken ze bijlange niet hoog genoeg. Het is ons ook een raadsel wat die 2 ladders hier staan te doen want we zien ook geen enkele mogelijkheid om daarmee naar boven te klauteren.  De wand werd een kwartier lang 'bestudeerd' maar we kunnen niet anders dan besluiten dat dit het einde van de canyon moet zijn, althans zonder extra klimuitrusting.

Er zit dan ook niets anders op dan rechtsomkeer te maken.

Terug aan de oppervlakte lopen we nog langs rotsstructuren die door de ondergaande zon heel mooi belicht worden.

Vooraleer terug te rijden naar het hotel hebben we nog luchtopnames gemaakt van de volledige Waterholes Slot Canyon.  We hebben zelfs onder het viaduct van de 89-South doorgevlogen.  Daarna omhoog gestegen tot we de Bend zagen van de Colorado rivier (vergelijkbaar met Horseshoe Bend). Op onderstaande video vanaf 52 seconden (het eerste stuk is de Waterholes Bend die we op 3 april bezochten).



Hier nog enkele video-snapshots :

Het is uiteindelijk 19u30 als we terug in het hotel zijn nadat we nog eens binnengelopen zijn in een Subway voor ons avondeten...even geen zin in een restaurant...


Het weer vandaag : 20 graden.  Zon en wolken die dikker en dikker werden.  Uiteindelijk hebben we geen regen gehad en was de zon na 17u opnieuw van de partij.
Overnachting in BW View Lake Powell, Page
Aantal km gereden : 65