In de buurt van Page zijn er heel wat canyons waarvan de Upper en Lower Antelope Canyon de meest gekende zijn. Enige tijd geleden hadden we al eens de Upper bezocht en dit jaar stond dus de Lower Antelope Canyon op het verlanglijstje. Hiervoor dien je eerst een permit te kopen en je wordt dan door een gids begeleid. Het grootste verschil tussen beide canyons is, zoals de naam al doet vermoeden, dat de Upper volledig bovengronds is, terwijl je voor de Lower eerst moet afdalen via een ladder. Daardoor is ook de lichtinval in beide canyons helemaal anders. Bij de Lower heb je geen "beam-me-up"-fotomogelijkheden, maar de wanden zijn ook hier echt van een uitzonderlijke schoonheid, allemaal gevormd door de krachtige waterstromen die er bij flash floods doorstromen. Dergelijke flash flood kostte overigens in augustus 1997 aan 11 mensen het leven toen ze verrast werden door een onverwachte modderstroom. Sindsdien zijn er door de Navajo-indianen heel wat beveiligingen aangebracht zoals permanente ladders waarlangs men snel naar boven kan klimmen om de canyon te verlaten. In oktober 2006 was er een nieuwe modderstroom die 36 uur bleef duren waarna Lower Antelope canyon voor 5 maanden gesloten werd.
We reden dus om 9u weg uit het hotel richting ticket-office voor Lower Antelope. Daar aangekomen bleek er op hetzelfde ogenblik ook een bus 'kwetterende' Franse medemensen klaar om aan het bezoek te beginnen.... Onze planning werd dan ook stante pede aangepast : wij wilden toch echt onder geen enkel beding in Lower Canyon afdalen (én er ook nog eens 20$ (toegang) +6$ (permit) per persoon voor betalen om daar te gaan rijtje schuiven.
We hadden gisteren echter nog iets anders op ons programma staan, waar we omwille van tijdsgebrek niet toe gekomen waren : Waterholes Bend (niet de officiële naam, wat de Bend overigens niet heeft). Die ligt op het punt van Waterholes Slot Canyon en biedt een gelijkaardig fantastisch uitzicht als Horseshoe Bend. Daar waren we 4 jaar geleden al eens geweest, gelukkig met amper enkele mensen op het uitkijkpunt. Toen we nu de parking passeerden stond die zo goed als vol (!). Gelukkig hadden wij iets anders op het oog...iets waar nog zo goed als geen enkele toerist geweest is.
Men moet er echter wel iets voor over hebben : een hike van 1,15u heen en 1,15u terug door los zand, over slickrock, tussen lage planten en met enkel het gezelschap van ineens wegspurtende woestijnkonijnen en nu en dan een verdwaalde koe...
Onderweg ook hier en daar mooie rotsstructuren.
Maar het loonde absoluut de moeite.
We hebben er zo'n uur doorgebracht, genietend van de absolute schoonheid én stilte...soms doorbroken door het gezoem van de DJI Phantom...
 |
| de DJI als klein wit stipje ongeveer in het midden van de foto |
Water Holes Bend kan je het best combineren met een bezoek aan de Water Holes Slot Canyon. Die kan je bvb 's morgens doen en daarna naar de bend stappen vermits die rond de middag helemaal in de zon ligt. Hou er echter wel rekening mee dat je nergens schaduw hebt. Zelfs nu (begin april) was dit een heel lastige hike omwille van de brandende zon, zeer veel los, diep zand en dus uiteraard nergens een pad zodat een GPS echt wel noodzakelijk is om de kortste weg te kunnen lopen. De beloning is echter heel groot vermits je er niet, zoals bij Horseshoe Bend, rijtje moet staan schuiven. 99,99% dat je er helemaal alleen bent.
Waarom je die 2 ook best combineert heeft 2 redenen : je moet op een kleine pull-out parkeren voor beide plaatsen en daarvoor heb je een permit nodig. Die kan je afhalen bij het begin van de tours naar Upper Antelope Canyon, dus langs de State Route 98 heel dicht bij de electriciteitscentrale. Een tweede mogelijkheid is waar wij geweest zijn, nl in Lechee aan de Copper Mine Road. Aan de rechterzijde van de weg is een "pleintje" en de barak/kantoor waar de permits worden verkocht ligt helemaal rechts achteraan. Dit is slechts open tijdens de kantooruren. Wij betaalden 5$ pp. De Navajo-vrouw was heel vriendelijk en checkte gisteren zelfs nog eens het weerbericht vooraleer we zouden vertrekken naar de canyon. Er waren heel donkere wolken boven Page en je wilt niet in een slotcanyon zitten als het begint te regenen... We kregen groen licht en ze gaf ons ook nog een schets mee van de canyon. Ze was trouwens redelijk verbaasd toen we zeiden dat we 's anderendaags naar de bend zouden gaan. Ze kende die ook amper en we hebben het haar zelfs laten zien op Google Maps. Ze was echter zo vriendelijk om op onze permit te schrijven dat die 24u geldig was, zodat we ook 's anderendaags zonder probleem op de pull-out zouden kunnen parkeren.
De tweede reden waarom je die dus best combineert is dat je, door de grondverzakking, eigenlijk niet verder mag rijden dan Horseshoe Bend, behalve als je een permit hebt voor Water Holes.
Leg zeker de permit duidelijk zichtbaar op het dashboard, anders zou je wel eens de auto kunnen "missen" als je terugkomt....
Voor de canyon blijf je dus aan dezelfde kant van de weg en ga je bij de pull-out direct door het hek om een beetje verder (er liggen cairns) de canyon in te dalen. Voor de bend steek je de straat over en loop je langs de linkerkant (de zuidkant) van de canyon naar de bend. Bij het begin moet je over/tussen een afsluiting want hier is er geen doorgang gemaakt zoals dit bij de canyon het geval is.
Coördinaten van het beste uitkijkpunt zijn : N 36°50' 47,6", W111° 32' 25,2".
Laat het wel duidelijk zijn dat je zelden in een rechte lijn zal kunnen stappen. Vooral op het einde is het wel een beetje lopen/terugkeren/opnieuw proberen omwille van heel wat slickrock of hellingen waar je niet zo makkelijk op/af loopt.
De terugtocht naar de wagen was behoorlijk zwaar, vooral door het losse zand en de snel oplopende temperatuur. Ik zou dit dus ook absoluut niet aanraden als het te warm is.
We waren heel tevreden dat we opnieuw een "door-nog-bijna-niemand-bezocht-plekje" aan ons lijstje konden toevoegen...
Nog een goede raad : toen ik foto's nam van de bend hield mijn zoon mij vast aan mijn riem (en omgekeerd)..het gaf toch wel een veiliger 'gevoel' om zo dicht bij die duizelingwekkende afgrond te staan. Vandaar ook dat we heel blij waren dat we de DJI Phantom mee hadden. Die had er minder moeite meer om dichter/over de rand te komen en foto's/video's te maken die je nooit kan maken vanaf de rand...
Op weg naar Monument Valley komen we op een pull-out nog 4 Belgische motorrijders tegen die op 3 weken tijd van Orlando naar Los Angeles rijden...liever zij dan ik...
Vooraleer we in Kayenta de afslag nemen naar Monument Valley rijden we eerst nog zo'n 8 mijl verder oostwaarts langs de US160. Hier is er een mooi uitzichtpunt op zowel Church Rock (voorgrond), de Comb Ridge in het midden en Agathla Peak (ook gekend onder "El Capitan") rechts in de achtergrond.
Zowel Church Rock als Agathla Peak zijn gigantische monolieten. Het zijn vulkanische pluggen ontstaan na een vulkaanuitbarsting.
 |
| Agathla Peak (ook gekend onder "El Capitan") |
 |
| langs de US 163 |
--> onderstaande video's worden aan 1,5x de werkelijke snelheid weergegeven <--
In 2009 waren we ook al in Monument Valley, maar we wilden er nu absoluut nog eens naartoe, gewoon om nog eens de 27km lange Scenic Drive (of Valley Drive) te rijden, liefst zo kort mogelijk bij zonsondergang als alle rotsen een warme gloed krijgen.
Monument Valley Navajo Tribal Park, Navajobenaming Tse'Bii'Ndzisgaii, is een equivalent van een nationaal park die in bezit is van de Navajo stammen. Het park heeft een oppervlakte van 91.696 hectare en strekt zich voor de helft uit in de staat Utah en voor de helft in Arizona.
De vallei duwt hier als het ware grote rotsblokken omhoog van 120 tot 300 meter hoog. De rotsblokken werden echter over miljoenen jaren heen gevormd door erosie. Men spreekt hier over drie soorten rotsformaties. De mesa is een brede rotsblok die aan de bovenkant plat is, een soort tafelberg. Door de voortdurende erosie wordt een mesa smaller en smaller tot de breedte kleiner is dan de hoogte van de rots, dan spreekt men over een butte. Nog een stap verder wordt een spire gevormd, een rotsformatie die eruit ziet als een dunne pilaar. Uiteindelijk zal ook deze spire langzaam eroderen tot er niets meer van overblijft.
De meeste rotsformaties hebben een naam gekregen en ze staan ook allemaal vermeld op het plannetje die men krijgt bij de ingang van het park. Voorbeelden zijn de Totem Pole, Elephant Butte en Camel Butte.
De weg is niet verhard maar is heel goed te rijden voor elk soort wagen. In 2009 zagen we hier zelfs een gewone auto met caravan... Ze hadden echter wel bijzonder veel belangstelling van iedereen die er met open mond stond naar te kijken. Een SUV is hier wel handig, maar ook met een personenwagen is de weg, op een voorzichtige manier, te doen. In 2009 reden we hem ook met een gewone personenauto. Vooral het begin is behoorlijk slecht, maar eens daar voorbij is het vooral (rood) zanderig.
Vermits de uitbating van Monument Valley volledig in handen is van de Navajo-indianen en dus niet onder het Nationale Parkenstelsel valt, zijn er heel strikte reglementeringen, zoals het absolute alcoholverbod binnen de parkgrenzen. Men kan ook enkel de Scenic Drive rijden met eigen vervoer. Alle andere plaatsen dienen onder, betalende, begeleiding van een Navajo te gebeuren.
Monument Valley was het geliefkoosde decor voor heel wat westerns, vooral toen het ontdekt werd door de regisseur John Ford. Er is hier dan ook een uitzichtpunt naar hem genoemd, John Fords Point :
Na de obligate stop bij milemarker 13 langs de US163 rijden we verder naar Mexican Hat.
Zoals "gewoonlijk" waren wij weer de laatsten en raakten we aan de praat met Jaydee die zich heel comfortabel aan onze tafel kwam zetten. Hij vertelde honderduit over de 25 jaar dat hij al het vuur bedient én over de geschiedenis van Mexican Hat, dat overigens pas in 1965 elektriciteit kreeg...
Hij toonde zijn handen en liet ze ons ook voelen, die waren precies van leder. Het was mij al opgevallen dat hij dat schommelend rooster met de blote hand bedient. Na 25 jaar krijg je dus dit resultaat : lederen handen...
Hij heeft de zaak overgenomen van zijn ouders, die ze op hun beurt overgenomen hadden van zijn grootouders. Al die jaren met hetzelfde "menu" : steak of burger met bonen en salade en altijd op dezelfde unieke manier met dit schommelend rooster boven een houtvuur.
Hijzelf heeft geen opvolgers en hij denkt er over na om zijn zaak over te laten (kandidaten?). Hij is van plan om de schommelende barbecue te commercialiseren in een handiger "huishoudelijk" formaat. Wij hebben hem veel succes gewenst en hebben afgesproken om volgend jaar april naar zijn prototype te komen kijken...
Het is inmiddels 23u als we The Swinging Steak verlaten, bijzonder lekker gegeten en een heel aangename babbel gehad met een bijzonder mens...Jaydee...
Het weer vandaag : 25 graden en zelfs geen "fotograaf"-wolkje...
Overnachting in San Juan Inn (aankomst 19u40)
Aantal km gereden : 325
hoi Kalaman,
BeantwoordenVerwijderenwat leuk om je blog te lezen! Wij vertrekken binnen een maand en doen voor een deel dezelfde route, het is nu al genieten met jouw foto's!
Nog veel plezier!