10 april - Farmington - Bisti Badlands - King of Wings - Farmington

geplande route...

Vandaag moest opnieuw zo één van "die dagen" worden...eindelijk op zoek naar de King of Wings...en na The Wave toch wel het hoogtepunt van deze reis,

maar...het is eventjes anders uitgedraaid...niettegenstaande de dag ijskoud, maar prachtig begon...

Als we om 10u bij de "parking" komen van Bisti Badlands North staan we er, zoals verwacht, alleen.
De koude is bijna ondraaglijk, maar door onze gepaste laagjes-kledij merken we er eigenlijk bitter weinig van, behalve aan ons gezicht en handen (handschoenen hebben we niet mee).  We vertrekken vol goede moed door de ijzige wind voor een uitgestippelde rondtocht naar de meest gekende punten.  De GPS is opgeladen, dus dat kan niet fout lopen...
Al na amper 20m weten we dat het een bijzonder heikele onderneming zal worden...we zakken enkeldiepte in de klevende klei-blubber die volledig aan onze schoenen blijft hangen waardoor we al gauw enkele kg's méér meeslepen...

Dat is echter nog niet alles.  We weten dat we een wash (uitgedroogde rivierbedding) moeten volgen/oversteken.  Alleen, de wash is dit geworden...

We proberen nog met rotsen een pad te leggen door het water, maar dat is onbegonnen werk.  Bovendien, wat als we terugkomen en het waterpeil is nog gestegen?

Dat heeft dus geen enkele zin en we besluiten, zwaar tegen onze principes, om terug te keren.  Andermaal door die blubber ploeteren tot aan de auto, schoenen uit en andere aantrekken en we rijden verder naar Bisti Badlands South.  Alhoewel we er niet veel beters verwachten willen we toch absoluut proberen.

Zodra we echter zo'n km "gestapt" hebben, hetzelfde verhaal : geen doorkomen aan.

 

Bovendien ook nog uitgegleden en in een cactus gevallen met mijn hand (allicht de enige cactus, mijlen in de omtrek want we zagen écht geen enkel andere staan).

Er volgt heel wat prutswerk om alle naalden er uit te halen, met een bloederig resultaat als gevolg...

... we ploeteren dus terug naar de auto.

Daar zijn net 2 vrouwen helemaal uit Vermont aangekomen voor een 2e bezoek aan de Bistis (ze waren er voor het eerst afgelopen augustus).  Ze konden hun ogen niet geloven toen ze onze schoenen zagen.  Ze zijn er dan ook niet aan begonnen en ze hebben bovendien nog mijn hand verzorgd met een antibioticacrème. Heel lief.

De Bisti's zijn al geschrapt, maar ach, het hoofddoel was toch de King of Wings, niet?  Ik zeg nog in de auto dat ik daar absoluut naar toe stap,  al moet ik er op mijn knieën naar toe kruipen.
Enkele mijlen verder dus de bewuste afslag van de highway genomen.  We komen direct op een dirt road terecht die eerst uit gravel  bestaat en geleidelijk overgaat in zand...Op dit ogenblik begon er al een belletje te rinkelen : "zand" is hier niet zomaar "zand", maar bestaat voor een groot gedeelte uit klei.  Die is bij droog weer zo goed als niet van zand te onderscheiden, maar bij nat weer verandert dit in "your worst nightmare".
We moeten zo'n 11mijl (17,7 km) over die dirt road rijden tot waar de auto kunnen parkeren en zo te voet verdergaan naar de King of Wings.
Na zo'n 4 mijl echter begon de 'weg' zienderogen te verslechten, maar onze Nissan bewees andermaal zijn kwaliteiten.

Het werd echter snel dramatisch slecht, in die zin dat we nog amper, voortdurend in four wheel drive, aan 5mijl/uur 'reden'.  Het probleem was dat omkeren geen optie was door de té smalle weg, met bovendien aan weerszijden een greppel waar de ondergrond nóg zachter was.  De weg helde ook af naar die zijkanten en voortdurend gleden we er vervaarlijk naar toe. We konden enkel hopen dat het beter zou worden. We kwamen nu echt helemaal niet meer vooruit en regelmatig moest ik zelfs een meter achteruit om weer een paar meter vooruit te kunnen.  En toen we ineens echt helemaal begonnen te glijden naar de zijkant was het helemaal afgelopen, noch vooruit noch achteruit kwamen we een meter verder.  Dat was het dan...onze dag naar de Bisti Badlands, King of Wings en Valley of Dreams, alle drie bestemmingen die al maanden heel hoog op het lijstje stonden eindigden hier op dit eigenste moment/punt.

Op dergelijk moment vraag je je af  "hoe lang gaan we hier staan,want hier passeert hoe dan ook helemaal niemand".  Uiteraard is er geen GSM-signaal (wie zouden we trouwens bellen, 911?) en we waren op zo'n 90km van de dichtsbijzijnde stad.  Eigenlijk kan men op dit ogenblik niets anders doen dan hopen en wachten en wachten en wachten...op Godot?
En ineens, als het ware uit het niets, duikt daar een Jeep Wrangler op.  Slingerend door de modder, en onze richting uit (dus komend uit de richting van de King of Wings).

 
Het blijkt een Duits koppel (Andreas en Nina) te zijn dat, hoe kan het ook anders, van de King of Wings komt.  Ze waren 's morgens heel vroeg vertrokken en waren zonder problemen tot daar gereden, gewoon omdat de ondergrond nog bevroren was.  Ze hadden grote ogen getrokken toen ze zagen in welke modderpoel de weg veranderd was op die paar uur.
De tocht naar de KOW was ook door de modder tot aan de enkels geweest, maar ze hadden gewoon schitterende foto's van de KOW in de sneeuw. 



We bekijken even de situatie en ik vraag aan Andreas of hij, samen met mijn zoon, kan duwen aan de auto en mij zo proberen terug, achteruit, op de minder diepe modder te krijgen (ze reden met een huurwagen en hadden ook geen kettingen of touwen bij).
Vooraan aan de wagen konden ze niet duwen, gewoon omdat ze daar direct te diep in de modder zakten.  Dan maar de achterdeuren opengedaan en daar geduwd.  En ja hoor, bijna direct was ik weer 'on the road'.  Eén "klein" probleem echter...ik kon onmogelijk keren, dus kon ik niet anders dan zo'n 2mijl (3,2km) achteruit rijden.  Volgende week mag ik alvast een chiropractor opzoeken om "alles weer juist te zetten"...
Ook die 2 mijl verliepen heel slecht, ook al omdat het meer en meer begon te dooien, en heel regelmatig dienden we (ook de Jeep Wrangler) te stoppen en vooruit/achteruit te rijden toen we dreigden van de weg te glijden.

Uiteindelijk werd de weg iets droger en daar kon ik in enkele keren draaien zodat ik nu toch tenminste vooruit kon rijden.
Als we terug bij de highway kwamen hebben we alle 4 elkaar een echte knuffel gegeven, want ook zij waren er niet gerust in en met 4 "voelt" men zich toch altijd iets meer gerust.
We hebben nog lang ervaringen staan uitwisselen (beschut achter de auto's tegen de snijdende wind) en nadat ze ons de schitterende foto's van de KOW in de sneeuw laten zien hadden beloofden ze die te mailen zodra ze terug thuis zijn (volgende week).  Ik plaats ze hier dan maar onder de rubriek "spijtig maar helaas..."

Het is inmiddels 15u geworden en hier in de onmiddellijke omgeving is er niets anders meer zonder eerst vele mijlen te moeten rijden.  We besluiten dan maar om naar de BLM in Farmington te gaan en navraag te doen wat hun ervaringen zijn met de "opdroogtijd" van deze wegen.  Vermits we er morgen, op de weg naar Albuquerque, nog kunnen langsrijden, is dit misschien nog een optie.  Maar die hoop wordt al snel de kop ingedrukt als we horen dat het meerdere dagen kan duren vooraleer ze opnieuw berijdbaar zijn, én...dat er bovendien een nieuwe stormdepressie verwacht wordt...

Het to-do-lijstje voor volgend jaar wordt steeds langer...

Laatste stop voor vandaag : de carwash, want zo'n auto durf ik (met de clausule in het huurcontract "no dirt roads") absoluut niet afleveren in Albuquerque.

Misschien val ik in herhaling, maar vandaag was ik andermaal, in positieve zin, verbaasd door hetgeen de Nissan Rogue gepresteerd heeft.  De afstand dat hij ons toch nog door die zo goed als onberijdbare route gebracht heeft zouden hem zeker niet veel wagens nadoen. Top!

Terug in het hotel krijgen we nog 2 harde borstels om onze schoenen in een toonbare toestand te brengen, de broeken hebben we maar binnenstebuiten gekeerd en in de waszak gedaan...

En terug op de kamer, als alle adrenaline weg is, beseffen we pas écht hoe we door het oog van de naald gekropen zijn en nemen elkaar eens goed vast in een stevige knuffel.
Want, ok we hebben de KOW gemist, maar het gevoel dat we daar weggeraakt zijn geeft ons onnoemelijk méér voldoening dan die 'stomme steen'......die we volgend jaar ongetwijfeld een 'fantastische steen' zullen vinden...
En moge het een verwittiging zijn voor alle toekomstige bezoekers : zelfs na enkele dagen droogte kunnen de dirt roads hier nog altijd volkomen ontoegankelijk zijn.  Wij hebben al heel wat dirt roads gereden,  waaronder bijzonder slechte, maar dat was dan meestal omwille van de rotsen/putten.  Dit kan je echter zelf oplossen door iets onder de wielen te leggen of anders te maneuvreren, maar deze blubber is toch echt wel van een andere orde...

Vielen, vielen Dank Andreas und Nina.

Het weer : 's morgens -4° en een stormachtige ijzige wind wat de gevoelstemperatuur rond de -15°C bracht, wel voortdurend volop zon.  Nu (18u) : +9°C maar nog altijd die koude wind.

Overnachting in The Region Inn
Aantal km gereden : 220